Het paradijs en de kleine kapitein

29 november 2017 - Manado, Indonesië

Het laatste verhaal schrijven wij hier tijdens ons laatste avondmaal in Indonesië.

Om 2 uur 's nachts stonden we allemaal respectievelijk chagrijnig, wakker, half slapend naast ons bed om met Tonno, de driver, naar ampana te rijden. Deze tocht zou 4 - 6 uren duren. De boot zou ons daar ophalen om naar de togean islands te brengen.
Het was een speedboot op speed die over het zeer kalme en hemelsblauwe water sjeesbeestte en ons naar het eerste eiland bracht. Daar wachtte ons een tweede boot fie ons naar het hotel kadidiri paradise zou brengen. Deze laatste boot werd bemand door een 12 jaar oud jochie en zijn broer, jaar of 16. De 12 jarige bleek echt de kapitein te zijn en zat zeer tevreden en glimlachend met zijn roze yoghurtdrankje in de ene hand (kind) en een sigaretje (iets te volwassen) in de andere aan het roer. (Echt). Toen we aankwamen droeg de kleine kapitein vrolijk huppelend met 45 kilo lichaamsgewicht en nul vet, onze twee backpack s a 30 kg naar binnen. Wonderbaarlijk. Het zal wel aan het roze drankje liggen. We liepen met hem mee zó hup! Het paradijs in. Er was geen woord gelogen aan de naam van het hotel! Ongelooflijk mooi! De zee doorzichtig en blauw, het koraal zichtbaar met het blote oog en de huisjes waren om over naar huis te schrijven, dus bij deze! Ook hier weer de liefste en behulpzaamste mensen op de aardbol.
Voor de echte rust was er alleen stroom van 5 uur tot 10 uur in de avond, geen Wi-Fi, 3 volledig verzorgde maaltijden per dag, mooi moooooooi weer en zelfs nemo visjes bij een anemoon. Te schattig overigens. Die hebben het heel druk met in en uit hun anemoon zwemmen. En verder niets.
We hadden een hutje met een balkonnetje en hangmat aan het strand. Als je dan 7 meter liep, stond je IN het mooie, heldere , blauwe water met de nemo's erin. ( en morenes en ook vast wel haaien)
Als we op dat moment door de bliksem geraakt zouden worden was het oké geweest. Feike beaamt en zegt: "was t oké geweest".
We zouden er 2 dagen blijven, maar als we langer wilden blijven moesten we dat even melden, omdat dat alleen geregeld kon worden op het andere eiland en via een mannetje. Het duurde niet lang voordat we eruit waren dat we ons misschien, wellicht- eventueel wel mogelijkerwijs een klein beetje zouden kunnen vermaken in het paradijs, dus we hebben het mannetje verteld dat we 3 dagen langer bleven en de nachtboot dus ook 3 dagen later zouden nemen.
Nog even over dat heldere water. ( het was echt heel helder en schoon, op wat aangespoelde flesjes en andere kleine rommeltjes na die we uit het water visten, aan de kant gooiden, om het vervolgens weer terug te zien drijven, omdat we gewoon niet zo goed kunnen gooien)
Je liep de zee in, het water was was 26 graden en dan stond je letterlijk op het koraal. Dus met een snorkeluitrusting kon je zo op snorkelsafari. Waaaaaaaaaaaannnzinnnig!!!!!!! Ik heb me daardoor ook over laten halen om iets te doen waarvan ik dacht " dat nooit, is eng".
Duiken. Binnen 1 seconde was dat gevoel weg. Ook omdat ik 3 patrones boven met had snorkelen. Feike, Sarah en Erwin gingen mee op de boot toen ik de discovery dive deed en snorkelden gezellig mee. Ik probeerde wild te zwaaien, zo gaaf vond ik het, maar je kunt niet wild zwaaien onder water, dus heb maar flink gebaard dat het gaaf was.Super, geweldig, fijn , rustgevend, moooooiii, bijzonder en al wat ik vergeten ben.
De de volgende dag zijn we met zijn vieren op jungleexpeditie gegaan. Op slippers, want ja..dus...
We begonnen op het heetst van de dag, zo hoort dat. En we gingen samen met 2 hondjes! Een van de hondjes van het hotel liep mee. Daarna haakte er nog een hond aan. Die werd later tijdens de barre, barre tocht ( heeeeeeeeettttt) ingewisseld voor een andere hond en nog een, we vertrokken met twee en kwamen terug met 3.
en ik mocht weer eens een beestje niet mee naar huis nemen. Een heel klein kitten. Ik snap t niet. We hebben een groot huis en deze was rood, die hebben we nog niet!
Daarna hebben met zijn 4en nog een duik gemaakt. Feike is de beste buddy ever!!! Ik de slechtste...er is zoveel te zien En je je kunt zoveel kanten op. Op een gegeven moment was Feike mijn bijna verdwijntrucs zat en trok me maar mee aan mn BCD. Ik ga mn PADI halen. Zoooooooo gaaf!!!!
We zijn nog een tripje gaan maken. En wel naar een nóg onbewoonder eiland, waar we gesnorkeld hebben en nog meer supermooie dingen hebben gezien. Ook een groene garmaal, maar dan groot. Er was ook nog een vreemde gewaarwording daar: Er was namelijk een heetwaterstroming vanaf het ondiepe koraal. Er zat dus ongeveer 15 graden temperatuursverschil in een meter. Dus een heel hete linkerarm, maar de rechter koel. ( whahahah koel, 26 graden water)
Daarna gingen we zwemmen met kwallen. *Niet Feike en Erwin* * hoewel ..het kitten mocht niet mee...*
Nee, met heel echte kwallen! Door een speling van de natuur omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben, steken ze niet meer. Heel bijzonder om te zien. En een beetje spooky. Het water waar ze in leven was een meer en daar was het, in tegenstelling tot de zee, erg donker. En ze zwommen vlak bij je. Je kon ze ook aaien. En een spelletje ermee doen.

Toen op naar de nachtboot. Tot groot ongenoegen van Feike niet op de boot van de kleine kapitein. We zaten er eerst wel in, maar uiteindelijk gingen we toch met de speedboot naar de haven, omdat een aantal gasten van het paradijs hun rekening moesten pinnen. Dit gebeurt dus op de boot.....echt waar! Ze varen een stuk de zee op, dan is er signaal en kun je doen wat je moet doen. Als t klaar is, vaar je weer terug. Gemak dient de mens, nietwaar?
We hadden een 4 persoonscabine geboekt op de nachtboot. In het hotel lagen tips over hoe je de boot in moet. De strekking van deze aanwijzingen? REN! REN VOOR JE SLAAPPLEK! EN GOOI DAN ALLE SNOEPPAPIERTJES DIE JE JEBT OP DE GROND, MASSAAL. EN JE BABY, LEG OOK JE BABY IN DE WEG! En als je dan eenmaal zit kun je naar andere mensen gaan staren em uitdrukkingsloos voor je uit staren, alsof voorgaande niet gebeurd is.
Wij waren dus heel blij dat we een cabine hadden geboekt. Behalve het
Een van de bemanningsleden zou ons kaartje hebben en ons de slaapplek wijzen.
Wij met een meneer in officiële kleding mee de boot op. Door de RENNENDE-MAAR-IK-HEB-Wel-EEN-SLAAPPLEK mensenmassa. aangekomen bij wat onze hut zou zijn, werd ie nog schoongemaakt. Schoonmaken is blijkbaar hetzelfde als slapend personeel van de betreffende hut wakker maken en wegjagen, zodat wij in hun bed(je) konden stappen. Al hun persoonlijke spullen lagen er nog....verder was het een prachtige, schone en ruime hut.

*******Whahahahahahahahahahaah******


Nee....de hut was ongeveer 4 meter. Alle kanten op. Feike en Erwin, beide twee meter lang ongeveer hadden ietwat moeite met in hun bed liggen. Sarah en ik hadden minder moeite , want iets kleiner. Verder konden we er niet tegelijkertijd staan, de tassen...alles...nou ja, het had WEL airco!!!! Dat was eigenlijk het allerbelangrijkst.

Aangekomen om 4 uur 's ochtends na een nacht varen werden we door de taxichauffeur van de boot geplukt om naar het vliegveld te gaan. 35 kilometer, Dus 1, 5 uur. ( geen grap)
Toen stapten we heel moedig in een propellorvliegtuig en na 45 minuten er weer uit in Manado
Daar hebben we getafelbarbequed, naar de bioscoop geweest, naar een Carrefour , naar de Wendy's voor Feike want daar zijn Hamburgers die smaken naar roomboter. (Ik mocht daarna nog steeds geen kitten).
Daarna doorgereisd naar de grand luley. Een dik hotel. Mensen die zich in allerlei bochten wringen om je te helpen met dingen waar je geen hulp bij nodig hebt, zoals het wijzen naar het ontbijt met een sierlijke armbeweging.
We hadden bedacht dat we al te lang niet op het heetst van de dag waren gaan wandelen, dus hebben we een tripje geboekt naar een national park, waar we spookdiertjes (Nee Marijn, die mogen ook niet mee naar huis) en een heuse apenkolonie op nog geen meter afstand zagen. En ook een duif. Ja ja! Vol verwachting door een verrekijker naar een grijze duif kijken. Wie kan dat nou zeggen!
Het was de moeite en hitte in ieder geval zeker waard
De natuur is prachtig en ze doen hun best om het zo goed mogelijk te onderhouden, zonder daarmee de natuur aan te passen of geweld aan te doen.

De laatste dag namen we afscheid van Erwin en Sarah. Die gingen nog twee dagen naar een eiland en duiken. Wij om 4 uur in de nacht naar het vliegveld. Aan alle leuke dingen komt een eind, dat weet ik wel, maar toch: NOOIT MEER NAAR HUIS!

4 Reacties

  1. Marisca:
    29 november 2017
    Spelen met een kwal.... haha
    Wat schrijf je toch héérlijk precies zoals je bent!
  2. Donny:
    30 november 2017
    Klinkt geweldig weer. En duiken, dat is super! Zeker in die contreien
  3. Irene:
    30 november 2017
    Wat schrijf je beeldend. Wat een paradijs. Begrijp dat je nog lang niet uitgereisd bent!
  4. Tim:
    1 december 2017
    Hahahaha prachtig