Indonesië en de ontmoeting

Speciaal voor mijn vriendinnetje Babsieeeee!
Het werd weer tijd om te verkassen naar Makassar in sulawesi; Daar gaan we samen met Sarah en Erwin daten en het eiland bekijken.
Allereerst moeten we benadrukken dat we ongelooflijk veel geluk hebben gehad met het openbaar vervoer en het openbaar vervoer ook met ons!

Gisteren om 8 uur 's ochtends stonden we in Tiapei naast ons bed, klaar om naar het vliegveld te gaan. Na een korte reis met multipele metro's kwamen we aan op Taipei. Inchecken en gaan! Dachten we.... Die gedachtentrein werd snel tot een halt geroepen, omdat we ons vluchtnummer niet zagen op de borden. Oi!!! Nog geen reden tot paniek, we hadden tijd, alleen geen idee waar we zijn moesten....minor detail. Na een klein rondje en een lief meisje kwamen we tot de schokkende conclusie dat we, ja ja, op het verkeerde vliegveld stonden. Als een dolle in een taxi gesprongen. De taxichauffeur was minder dol en had minder haast dan wij.
Die las bij de stoplichten lekker z';n krantje. Je moet toch bijblijven hè?
Uiteindelijk kwamen we aan bij het juiste vliegveld en hebben we daar even gewacht op de volgende vlucht. (Uur of 2, dus da;s niet lang)
Deze vlucht was prima, Feike paste makkelijk in de stoel en kon ook zijn benen bewegen. Hoe Fijn! Lieve mevrouwen en meneren in het vliegtuig. Ik had gelezen op een blog dat het vliegtuigpersoneel het enorm waardeert als je vriendelijk bent en naar ze lacht. ( ik schrijf dit, omdat dit eigenlijk okk van toepassing is op de seh!)
Ik heb dus me het schompes gelachen naar ze! Ik kan me de gesprekken in de pantry wel voorstellen: "heb je die gek gezien daar? " bedoel je die met die waanzinnig rare grijns op haar gezicht"? Spuug maar even in dr water, ik vind haar eng.."
Na 5 uren in een veel te groot vliegtuig kwamen we aan in Kuala Lumpur. Best al wat vermoeid dus een heerlijke massagestoel in werking gesteld. 20 minuten chillen!
Daarna rustig wat eten en hop naar het vliegtuig dat ons naar Jakarta brengt. Een iets kleiner vliegtuig met een stuk minder beenruimte en ook minder vriendelijk personeel, maar ja, je wilt toch ergens komen. ( ik heb minder waanzinnig naar ze gelachen ook) Bij aankomst haalden we op ons gemak onze koffer op en dachten genoeg tijd voor de overstap te hebben.Rustig aan op zoek naar departures. Departures lag op een heel ander gedeelte van jet vliegveld en aan AAN DE ANDERE KANT VAN DE SNELWEG! EN GEEN BRUG!
Moesten we dus per taxi heen. Toen werd het wel even een dingetje, tijd. Daarom bij de balie een taxi besteld......FOUT!!!!! Deze was money keer 5. Misschien zelfs wel ietsje meer... de eerste poot is ons uitgedraaid, 5 min in de Taxi voor 150000 Rupia. (Klootzakken Paardelullen).
We hebben het natuurlijk gehaald en stapten in een kleiner vliegtuig, lijkend op Ryanair: ietwat chagrijnige mensen. We zaten achterin en zagen de gezichtsuitdrukkingen van de stewardessen veranderen van nepglimlachen  naar ronduit verveeld/ rollend met ogen naar collega's.
Best interessant als je t allemaal observeert. Ook werd er veel geklest en gegiebeld. Hoera! We hebben het vliegveld van Makassar gehaald en waren geheel verbaasd dat het niet regende. In Elk land waar we aankomen begint te stortregenen als we voet aan de grond zetten. Je zou zeggen, ga op je handen lopen, maar ze kijken je vast raar aan als er twee pootjes boven de backpack uitsteken in plaats van een hoofd...

Gelukkig namen Sarah en Erwin dit keer de regen mee en konden we hen lekker de schuld geven van de hoosbui.
Vanuit Nederland hadden Sarah en Erwin een leuk hotel gezien. Een pod hotel. Vergelijk het met een Japans capsulehotel. Superleuk! We hadden een 12 persoonskamer voor ons 4tjes. De bedden waren verdeeld, omdat Feike en ik als eerste aangekomen waren( gna gna). Aan twee kanten van de zaal waren er 6 bedden in de muur gemaakt. Dubbeldekkerbedden. MET JE EIGEN KLAPTAFELTJE! Bovendien lagen de matrassen superlekker en was de airco perfect, omdat een miljoen graden echt te heet is buiten. De eerste avond samen zijn we meteen op zoek gegaan naar eten en een bar met bier, want echte mannen drinken bier. Spelletjes gedaan en toen sloeg de jetlag wel een beetje toe. Hup! De pod in. Slapen!
De volgende dag was het straaalend mooi weer en gingen we even de stad in om het fort Rotterdam te vinden. Gelukkig deden we dit weer op het heetst van de dag, zodat we alle 4 gutsend van het zweet gezellig al plakkend op de foto konden met al die enthousiaste Indonesische mensen. Maaaaany selfies zijn er gemaakt en weer vergeten 5 dollar te vragen.
Verder hebben we verschillende indomarts van binnen gezien, niet per se omdat we iets nodig hadden, maar voor de airco.
Makassar zelf heeft bijzonder weinig te bieden,dus zijn we s avonds uit eten gegaan en hebben een biertje gedronken.
In ons hotel kwam een uiterst vriendelijke meneer een kletspraatjes met ons houden. Gewoon, voor de leukigheid. We eindigden het gesprek met een privé chauffeur en een reisplan. Tuurlijk! Zo gaat dat. ( altijd in Azië in ieder geval).
De volgende ochtend zouden we worden opgehaald door Tonny( niet te verwarren met Lonny). Hij gaat ons de komende 6 dagen helpen sulawesi te ontdekken. De eerste reis ging naar Rantepao. Een plaatsje hemelsbreed 200 km van Makassar,; over de weg idioot veel langer. We zaten eerst als sardientjes in de auto gezellig tegen en aan elkaar vastplakkend, Tot we er achter kwamen dat er nog 2 klapstoelen achter in de auto waren. Dat was fijn, maar de plekjes zijn alleen geschikt voor kleine mensjes, zoals Sarah en Ik, want knieën in je kin. De wegen zijn hier niet om over naar huis te schrijven,maar dat doe ik dus wel. In één woord Crap. Hobbels, bobbels en andere obstakels als koeien, kippen, mensen met zijn 5en op een brommert, honden en bomen zijn al een uitdaging op zich, maar de wegen zelf zitten ook nog vol met gaten. Alles doet onze chauffeur moeiteloos. Supergoed! We kwamen aan bij ons hotel na een mangeltocht van 10 uren bij ons hotel.Een heel erg mooi hotel met lieve mensen en alles fantastisch.Omdat we in regio Tirana zaten, sliepen we ook in een hotel met zulke daken( zie foto) . Hier zouden we een begrafenis bij gaan wonen. Niet omdat we uitgenodigd waren, dat zou gek zijn, maar wel omdat het bijzonder is om te zien en ook omdat meter wel waarde aan hecht als je als toerist komt kijken.( en sigaretten of suiker meeneemt voor de familie van de overledene)
Soms gaat er iemand dood en dan houden ze die persoon net zo lang tot alle rituelen goed zijn afgewerkt. Deze persoon ligt dan eerst bij familie in huis. En dat kan, is echt waar, check Google, een jaar duren. Wel gebalsemd, dat dan weer wel. De familie heeft tijdens deze begrafenis, die wel 7 dagen duurt!!!een eigen plek. Daar wonen dan soms wel meer dan 50 mensen in verschillende hutjes die aan elkaar vast zitten.
Wij kwamen aan en het ritueel van de eerste dag zou net beginnen. Men neme zeer veel sterke mannen, die een hele grote baar dragen met dezelfde vorm als de huisjes. Daaronder ligt een ton met de dode erin. Lekker mee schudden denken ze dan, want dat was wat ze deden. Hoog, laag links naar rechts....ze draaiden zich letterlijk om in hun graf. Achter deze mannen liepen de vrouwen onder een rode zijdeachtige doek. Wij werden met zijn 4en ook onder het doel gemaand en wandelden dus mee. Ik had er een bijna dood ervaring. Er waren namelijk 2 mensen overleden en wij liepen achter de eerste baar aan. De tweede was echter sneller en liep zo de hele meute van de eerste in. Ik was daar ook en werd aangelopen door die meute. Ik zag mijn leven aan.mij voorbij flitsen! Dus nu Heb ik een paarse teen. ( as- en drukpijn+, niet te belasten, zwelling+) Go studenten! Klinisch redeneren :). Ik moet zeggen dat Feike echt een heldhaftig optreden deed. Mijn slipper was kapot en hij had hem in 5 seconden gemaakt.

We waren op een gegeven moment wel klaar en wilden weg. Veel dooie beestjes en vastgebonden varkens, nee, nee, nee! zei mijn maag en hoofd. Vreselijk om te zien.
We gingen weg en zijn naar wat luchtiger gegaan. Het zwembad bij het hotel! In gedachten ( met als bij de spa, weet je nog? Gelukzalig glimlachen en genieten geblazen?)
Dit was helaas de werkelijkheid:
Er was een bus aangekomen en gooide allemaal kinderen naar buiten om te gaan zwemmen. Het waren er zoveel, dat de begeleiders die met ze mee waren op fluitjes bliezen, zodat de volgende ploeg kinderen het water jn kon. Dit hield ons wel enigszins tegen, omdat wij er op alle mogelijke manieren niet klein, bruin en Indonesisch uitzien. Dus aansluiten bij zo'n groepje was simpelweg geen optie.. ..later een masssaaaaasssssjj leeedie gedaan daar en wat gegeten bij het hotel. Elke dag begint met mooi weer en om in een uur of 3 gaat het regenen. En niet zoals in nederland, maar op z'n indonesisch. HARD en aan een stuk door. Het laat zich ook gewoon niet tegenhouden door toeristen met plannen die droogte vereisen! Ik vind er wat van.

De dag erna stond ons een autorit van 10 uren te wachten.We waren voorbereid!
Na het spelletje wat is je favorietste en meerdere stops met plaatswissels was het nog maar half 12. De moed zonk. We hadden namelijk het advies van onze driver genegeerd en een hotel aan de andere kant van het meer geboekt. Hij zei nog moooo, is many faaaar....die rood is bed! Van pure frustratie gooide Feike zijn telefoon op de grond. BAM! scherm stuk. (Viel gewoon uit zijn broek hoor, Feike was niet echt gefrustreerd..pakte het heel moedig op! Nu heeft ie echt vakantie)!
Toch doen! Wilden we graag! Dus in de auto waar Erwin z'n hoofd steeds stootte tegen de riemhouder als hij wilde slapen, Feike moesselijk ( misselijk en moe) was en Sarah eruit zag alsof ze elk moment om zou kunnen vallen. Ikzelf was natuurlijk fris, fruitig en volledig wakker. (Pffffffff) Volledig uitgeput kwamen we na 13 uren aan in ons verweghotel. Paradijs bedoel ik. Een eigen twee onder een kap woning, met uitzicht op het meer. En een tuin. En er zijn lieve mensen en Wi-Fi en een heerlijk bed. En er we hebben meerdere gekkos; s. We noemen ze Frans.Je hecht je er dan toch snel aan, aan zo'n beestje.

Nadat we vreselijk goed geslapen hadden en zelfs Erwin uit zichzelf uit bed kwam voor het ontbijt,; zijn we met onze meneer naar de markt geweest.Leuk. Toen weer de auto in en op naar de waterval. Aangekomen daar wachtte ons een aantal trappen die ons naar een meesterlijke meerlagige waterval bracht waar we in mochten! Zoooooo fijn! In het hoogseizoen kun je er over de hoofden lopen. Nu waren er maar 8 mensen. En die gingen allemaal weg! Hoera! Een privéwaterval. Die heb je niet elke dag!
Op de terugweg en na het heeeeerlijk poedelen in het best koude water zijn we opgeladen naar een warung gegaan waar Sarah graag aal wilde proberen. Eerst mochten we naar de levende aal kijken. Leuk hoor. Uhu.
Na een uur kregen we allemaal aal!! Ze hadden gewoon aardappeltjes en rijst en komkommer voor ons allemaal klaargemaakt. Hoe lief!!!
Na dit feestmaal zijn we teruggekeerd,het regende namelijk nog niet, om lekker chill bij het hotel op de steiger een boekje te lezen. Twee mensen in hangmatten en twee mensen op ligstoelen verspreid over de gehele steiger. Heerlijk. Totdat.......de regen, de regen!!!! Renden met hoedjes over de steiger naar onze twee onder een kap. Ook chill. We gaan zo wat heerlijks eten en dan heel vroeg naar bed, want we moeten om 2.00 op. We moeten namelijk om 9.00 een bootje halen om naar de togen islands te gaan. Alwaar we gaan duiken en snorkelen en eten en drinken en nog meer dingen gaan doen.
NOOIT MEER NAAR HUIS!