Jeju en D-day...
21 oktober 2017 - Jeju, Zuid-Korea
De dag na de eerder genoemde fantastische maaltijd, werd het tijd voor iets cultureels in de vorm van een museum. Een teddyberenmuseum wel te verstaan. Behalve teddyberen was er ook een hele afdeling gewijd aan the king; Elvis! Met bijbehorende show. Superkoreans!
Daarna hebben we een geweldig mooie wandeling langs de kust gemaakt en naar superfancy hotels gekeken a 5000 dollar per nacht, maar dan heb je ook wat! Met name dingen die je niet echt nodig hebt.
Verder kwamen we nog een waterval van 23 meter hoog tegen en werden daar op de foto gezet door studenten. We waren wat te laat met zeggen dat we eigenlijk voor elke foto 5 dollar wilden, maar Goed, ze hebben mazzel gehad.
De dag erna hebben we de olleh trial de andere kant op genomen. Voor de verandering weer een waterval. Maar! Deze mondt direct uit in de zee! Zo zo.
Na 6 uren lopen waren we in 10 minuten met de bus weer terug in het hotel.....dus.
De dag erna was reisdag richting Seongsang. Daar lag Udo, Een eiland.
Maar Ook Seongsang zelf had zijn eigen trekpleister: ilchulbong peak. Een berg met een enorme krater die compleet begroeid is met groen. Superleuk loopje naar boven samen met de rest van zuidkorea. En daarna Mac gegeten, maar daar hebben we het verder niet over want dat zouden we niet meer doen ivm. het cultuurbarbaar zijn, maar in our defence, Het eten hier is lastig en dan is de Mac wel zo veilig en ze hebben andere hamburgers en dingetjes dan wij, dus eigenlijk telt dit ook als cultuur onderzoek!)
Eilandje udo was op 15 minuutjes varen met een goed onderhouden ferry, niet het soort ferry als in het verhaal hiervoor.
Schitterende natuur en een loopje van 4 uren. Onderweg kwamen we bijzondere vormen van vervoer tegen. Auto's, die een heel gedeelte missen, waardoor de bijrijder achterin gepropt zit met zijn knieën tegen zijn hoofd, maar MET helm op! Fietsen van het formaat heeeeeel kleine mensjes. Maar MET mandje. Ook kwamen we bussen tegen. Die waren wel normaal en regen gewoon te hard zoals ze hier allemaal doen. Het was leuk en mooi. En heerlijk weer. Geen regen! Whoop whoop. 'S avonds zijn we grilled black pork gaan eten. Superlekker en een bakplaat waar Feike weer even zijn ding kon doen: het Knippen van het vlees. We kregen allemaal bakjes met dingen ( sommige ondefinieerbaar) en begonnen al te knabbelen voordat het vlees gaar was, tot we om ons heen gingen kijken en er achter kwamen dan de bakjes met sla , bedoeld waren voor de vulling van de hapjes die je maakt...wat meewarige blikken en kleine glimlachjes waren het resultaat. Maar we hebben wel héérlijk gegeten.
De dag erna was het D-day: DE berg beklimmen. Mt. Hallasan 1950 meter de lucht in.
We hadden ons de dagen ervoor al psychisch voorbereid op afzien, huilen, tieren, razen en verbazen. Net zoals Adams peak.
Nou....
Vroeg opstaan, 5:30 uit bed gesprongen om via de minisupermarkt inventaris in te slaan alsof we een berg gingen beklimmen. Met de bus zijn we verkeerd gegaan, omdat we dachten dat we ook wel een busje eerder konden pakken. Bus 110 rijdt dus NIET dezelfde route als 110-2. Dat je t even weet, Ja?!
Met de taxi ( verschil met Japan: hier rijden ze echt als taxichauffeurs; hard, 3 rijbanen tegelijk en zuchtend) naar de ingang van de Gwaneumsatrail gegaan.
Daar begon het. Het ging eigenlijk wel prima. Heel prima zelfs. Een beetje buiten adem en met enorme blaar (echt groooot) zijn we de berg op geklommen. Onderweg genietend van de natuur die leek alsof het een aangelegde Japanse tuin was, maar dan niet aangelegd. We hebben flink huisgehouden op de berg: 4 bejaarden, moeder en dochter in hikeoutfit met stokken en alles, giechelkoraantjes, een gewone familie, 3 jongemankoreanen, teveel om op re noemen, achter ons gelaten!
Na een toch best wel heel erg pittige en zware tocht waren we om 12:00 boven ( we waren rond 8:00 begonnen met lopen) om te genieten van het uitzicht op: mist! Af en toe zat er wel een gaatje in de mist, zodat we uitzicht hadden op Segowipo en we een glimpje hebben opvangen van het kratermeertje.
Naar beneden is altijd een eitje. 9,7 km downhill. Hoe erg kan het zijn.
Nou, heel erg dus!!!!! We hebben er 3 uren over gedaan om beneden te komen. Huilen, tieren , razen en verbazen. Stenen overal, glad en om de haverklap rennende mensen met stokken die moeiteloos naar beneden gingen.!Zo langs ons. Dus de trotstheid van eerder overboord en maar doorgaan. En dan te bedenken dan we de zwaarste trial hadden genomen bergopwaarts..
Maar er waren leuke dingen onderweg terug. Zo hebben we een bijzonder fenomeen waargenomen: KOREANEN WORDEN ZOMBIES BIJ UITPUTTING!
Misschien komt dat omdat ze niet transpireren, gewoon niet en min of meer op hakken en vol in de make up stylisch de berg op huppelen.
Zombies dus. We kwamen een meisje tegen dat in een trance liep. Een stapje per 20 seconden, voor zich uit starend en alsof ze eigenlijk uitgeschakeld was.
Daarna kwamen we er nog een tegen. Die deed eigenlijk niks meer. Stond een beetje bleek met haar ogen dicht niet te functioneren, behalve ademhalen, terwijl haar iets zwaarlijvige vriendje ( gekleed in trui, gutsend hoofd) in zijn beste Engels vroeg of het nog ver was. Aangezien wij al 45 minuten aan het afdalen waren, konden we alleen maar beamen dat het nog ver was.
De laatste zombie maakte eerst nog een soort piepend geluid voordat ze haar hikestokken liet vallen en bewegingloos bleef staan. Supervreemd allemaal. All systems down.
Het was wel duidelijk dat we blij kunnen zijn dat we deze route hebben gelopen. Het was minder zwaar naar boven dan naar beneden en hebben kunnen genieten van de natuur. We hebben 2 maal gepoogd om een sigaret te roken toen we bij de in - en uitgang waren
Wilde gebaren en 6× roepen no smokie! Lukte niet. Stoppen moet dus wel gaan lukken.
Na deze helse tocht hadden we besloten niet meer te bewegen. 19.8 kilomer en 40.000 stappen waren de beweegreden daarvoor. We hebben de mensen van het hotel gevraagd pizza te bestellen en hebben die in bed opgepeuzeld. Nom nom nom.
Nu zitten we in de bus, we denken de goeie, onderweg naar het vliegveld van Jeju om naar Seoul te vliegen.
Als we niet neerstorten horen jullie van ons!
Daarna hebben we een geweldig mooie wandeling langs de kust gemaakt en naar superfancy hotels gekeken a 5000 dollar per nacht, maar dan heb je ook wat! Met name dingen die je niet echt nodig hebt.
Verder kwamen we nog een waterval van 23 meter hoog tegen en werden daar op de foto gezet door studenten. We waren wat te laat met zeggen dat we eigenlijk voor elke foto 5 dollar wilden, maar Goed, ze hebben mazzel gehad.
De dag erna hebben we de olleh trial de andere kant op genomen. Voor de verandering weer een waterval. Maar! Deze mondt direct uit in de zee! Zo zo.
Na 6 uren lopen waren we in 10 minuten met de bus weer terug in het hotel.....dus.
De dag erna was reisdag richting Seongsang. Daar lag Udo, Een eiland.
Maar Ook Seongsang zelf had zijn eigen trekpleister: ilchulbong peak. Een berg met een enorme krater die compleet begroeid is met groen. Superleuk loopje naar boven samen met de rest van zuidkorea. En daarna Mac gegeten, maar daar hebben we het verder niet over want dat zouden we niet meer doen ivm. het cultuurbarbaar zijn, maar in our defence, Het eten hier is lastig en dan is de Mac wel zo veilig en ze hebben andere hamburgers en dingetjes dan wij, dus eigenlijk telt dit ook als cultuur onderzoek!)
Eilandje udo was op 15 minuutjes varen met een goed onderhouden ferry, niet het soort ferry als in het verhaal hiervoor.
Schitterende natuur en een loopje van 4 uren. Onderweg kwamen we bijzondere vormen van vervoer tegen. Auto's, die een heel gedeelte missen, waardoor de bijrijder achterin gepropt zit met zijn knieën tegen zijn hoofd, maar MET helm op! Fietsen van het formaat heeeeeel kleine mensjes. Maar MET mandje. Ook kwamen we bussen tegen. Die waren wel normaal en regen gewoon te hard zoals ze hier allemaal doen. Het was leuk en mooi. En heerlijk weer. Geen regen! Whoop whoop. 'S avonds zijn we grilled black pork gaan eten. Superlekker en een bakplaat waar Feike weer even zijn ding kon doen: het Knippen van het vlees. We kregen allemaal bakjes met dingen ( sommige ondefinieerbaar) en begonnen al te knabbelen voordat het vlees gaar was, tot we om ons heen gingen kijken en er achter kwamen dan de bakjes met sla , bedoeld waren voor de vulling van de hapjes die je maakt...wat meewarige blikken en kleine glimlachjes waren het resultaat. Maar we hebben wel héérlijk gegeten.
De dag erna was het D-day: DE berg beklimmen. Mt. Hallasan 1950 meter de lucht in.
We hadden ons de dagen ervoor al psychisch voorbereid op afzien, huilen, tieren, razen en verbazen. Net zoals Adams peak.
Nou....
Vroeg opstaan, 5:30 uit bed gesprongen om via de minisupermarkt inventaris in te slaan alsof we een berg gingen beklimmen. Met de bus zijn we verkeerd gegaan, omdat we dachten dat we ook wel een busje eerder konden pakken. Bus 110 rijdt dus NIET dezelfde route als 110-2. Dat je t even weet, Ja?!
Met de taxi ( verschil met Japan: hier rijden ze echt als taxichauffeurs; hard, 3 rijbanen tegelijk en zuchtend) naar de ingang van de Gwaneumsatrail gegaan.
Daar begon het. Het ging eigenlijk wel prima. Heel prima zelfs. Een beetje buiten adem en met enorme blaar (echt groooot) zijn we de berg op geklommen. Onderweg genietend van de natuur die leek alsof het een aangelegde Japanse tuin was, maar dan niet aangelegd. We hebben flink huisgehouden op de berg: 4 bejaarden, moeder en dochter in hikeoutfit met stokken en alles, giechelkoraantjes, een gewone familie, 3 jongemankoreanen, teveel om op re noemen, achter ons gelaten!
Na een toch best wel heel erg pittige en zware tocht waren we om 12:00 boven ( we waren rond 8:00 begonnen met lopen) om te genieten van het uitzicht op: mist! Af en toe zat er wel een gaatje in de mist, zodat we uitzicht hadden op Segowipo en we een glimpje hebben opvangen van het kratermeertje.
Naar beneden is altijd een eitje. 9,7 km downhill. Hoe erg kan het zijn.
Nou, heel erg dus!!!!! We hebben er 3 uren over gedaan om beneden te komen. Huilen, tieren , razen en verbazen. Stenen overal, glad en om de haverklap rennende mensen met stokken die moeiteloos naar beneden gingen.!Zo langs ons. Dus de trotstheid van eerder overboord en maar doorgaan. En dan te bedenken dan we de zwaarste trial hadden genomen bergopwaarts..
Maar er waren leuke dingen onderweg terug. Zo hebben we een bijzonder fenomeen waargenomen: KOREANEN WORDEN ZOMBIES BIJ UITPUTTING!
Misschien komt dat omdat ze niet transpireren, gewoon niet en min of meer op hakken en vol in de make up stylisch de berg op huppelen.
Zombies dus. We kwamen een meisje tegen dat in een trance liep. Een stapje per 20 seconden, voor zich uit starend en alsof ze eigenlijk uitgeschakeld was.
Daarna kwamen we er nog een tegen. Die deed eigenlijk niks meer. Stond een beetje bleek met haar ogen dicht niet te functioneren, behalve ademhalen, terwijl haar iets zwaarlijvige vriendje ( gekleed in trui, gutsend hoofd) in zijn beste Engels vroeg of het nog ver was. Aangezien wij al 45 minuten aan het afdalen waren, konden we alleen maar beamen dat het nog ver was.
De laatste zombie maakte eerst nog een soort piepend geluid voordat ze haar hikestokken liet vallen en bewegingloos bleef staan. Supervreemd allemaal. All systems down.
Het was wel duidelijk dat we blij kunnen zijn dat we deze route hebben gelopen. Het was minder zwaar naar boven dan naar beneden en hebben kunnen genieten van de natuur. We hebben 2 maal gepoogd om een sigaret te roken toen we bij de in - en uitgang waren
Wilde gebaren en 6× roepen no smokie! Lukte niet. Stoppen moet dus wel gaan lukken.
Na deze helse tocht hadden we besloten niet meer te bewegen. 19.8 kilomer en 40.000 stappen waren de beweegreden daarvoor. We hebben de mensen van het hotel gevraagd pizza te bestellen en hebben die in bed opgepeuzeld. Nom nom nom.
Nu zitten we in de bus, we denken de goeie, onderweg naar het vliegveld van Jeju om naar Seoul te vliegen.
Als we niet neerstorten horen jullie van ons!
Veel plezier verder