We zijn niet gezonken!

Men neme:
1 oude ferryboot, een heuse horde Koreanen, twee Nederlanders en een persoon van onbekende afkomst.
U stopt dit allemaal op een boot en dan gaat u dat eens van een afstandje bekijken. Dan krijg u het volgende:
Een run op de slaapmatjes in de slaapzaal (3 cm dik). De slaapzaal deelt men met minimaal 11 personen. Verder heeft men behoefte aan een kussen. Ook deze zijn verkrijgbaar en minder schaars, ze zijn namelijk vierkant en gemaakt van materiaal dat lijkt op een zadel. (steen!) Fascinerend ook hoe snel er een tekort was aan te kleine dekentjes. Gelukkig waren Feikes knieen wel warm nadat we er twee te pakken hadden gekregen. Dit alles lag klaar op de slaapzaal zelf. Verder moesten wij als koning en koningin natuurlijk wel goed liggen, dus was er al snel veel gemompel en gewijs door een meneer, de regelneef a.k.a de kamerpatriarch, naar een jongen die zich zichtbaar schamend dat hij ons zooo dwars had gezeten naar de andere kant van de kamer stuurde.
Na deze fase gaat men het dek op natuurlijk om te kijken naar het vermakelijke maak-de-mooiste- foto- wedstrijd die iedereen onbewust speelt. Mensen springend op het dek, selfies op de brug van de brug etc.
Omdat het een boot is die de zee opgaat schommelt het best wel. Zo erg dat je in de smalle gangetjes bijna continu je excuses aan moet bieden omdat je allemaal steeds tegen elkaar aan dreigt te lopen. Gelukkig vonden de meeste mensen het wel komisch.
Men vervolgt met het maken van nieuwe (dronken)vrienden.
We zaten nog maar net op onze futon of er was een grijnzende en blij knikkende meneer, met luide stem, die ons chips aanbood. Feike dacht, nou oké, lekker. Ik dacht: ik weet niet waar doen handen geweest zijn en ik denk op vieze plekken. Na de chips volgenden er ijsbonbons. We zagen er misschien wat uitgehongerd uit ofzo. Hij sprak geen woord Engels, behalve baaikkle , wat bicycle betekende. Hij ging fietsen op het eiland. Al.zijn wielrennerkleding kwam tevoorschijn, ondanks ons al vrij lange begrijpende geknik .
Terwijl hij in het luid-koreaans had verteld wat hij allemaal wilde vertellen( iets met 7...), werd hij op de vingers getikt door de kamerpatriarch die vond dat hij wat stiller moest doen. Hij ging even weg, dus wij dachten even wat te lezen. Nope: ijskoffie. Bij beleefd afslaan werd hij nog luider en zagen we dat hij 3 blikjes had, dus waarschijnlijk speciaal gekocht. Heel lief. We hebben op m geproost en een koekje gegeven.
Daarna verdween hij. Het was een vriendschap van korte duur...
vervolgens ligt de patriarch in zijn bed en roept tegen Feike HERRO, LIGHT OFF. Tsja, iemand moet die zooi toch regelen op de kamer. Tv hoefde niet uit, want dat was baseball..geluid op standje net niet door de barrière.

Dan gaat men klaarwakker slapen. Dat wil zeggen de snurkers tellen. We hadden hoge verwachtingen. Het was er maar eentje!! We hadden er meer verwacht, geen twijfel mogelijk over de winnaar van de snurkwedstrijd dus.

Slapen gaat als volgt:
Wakker worden omdat je bijna bij een andere meneer in bed bent gerold, of omdat je pijn aan je heup krijgt. Je draait je om en wacht tot je wakker wordt van de pijn aan de andere heup. Dit werkt ook zo voor de schouderbladen, schouders , stuitje en het achterhoofd.

Wakker worden is dan ook erg bijzonder:
Feike: je denkt dat er een duitse pornofilm aan staat. Dan kijk je op en dan zit er gewoon een koreaan zijn ochtendgymnastiek te doen. Waarna langzaam de geluiden van alle kanten komen en overal mensen om ons heen aan het ochtendgymmen waren. Nadat we ze bekeken hadden en hier iets van gevonden hadden zijn wij dat dan toch ook maar gaan doen. Hemels! Vanaf nu elke ochtend hebben we ons voorgenomen. (Juist)

Nu heeft u uw gebruiksaanwijzing voor de boot gelezen.
Het is echt een geweldige belevenis. We zouden het zo weer doen!

Maar Dan ben je er nog niet helemaal. Met behulp van Google translate op de telefoon van een willekeurige buschauffeur (Marijn was in de veronderstelling dat er niks gedaan werd in die bus omdat de choooooofeur erg moeilijk keek) de juiste bus informatie (bus 315 naar het busstation) gekregen. Deze kwam na een minuut of 10 voorrijden zodat we de reis konden vervolgen naar Seogowipo.
Ditmaal met het schitterende busnunmer 182, in ons boekje stond 730... maar ach.

Nog even een feitje over zuid korea: de oversteeklichten maken geen rare piepjes bij groen en Google Maps mag alleen gebruikt worden voor het openbaar vervoer. Een route met de auto of de benenwagen hoort niet tot de mogelijkheden.
Toen kwam het volgende probleem. Op Google Maps EN op booking .com stonden zwei adressen voor hotel Eins...na enige tijd vergelijken bleek het wel hetzelfde te zijn, maar ook de pins lagen op Maps uit elkaar. Gekkigheid.

We waren te vroeg bij het hotel en mochten onze backpack daar neerzetten. De lieve meneer achter de balie zei dat we wel om 14 00 mochten inchecken, dus wandelen maar! Door een Parkje. Dat parkje is een gedeelte va nde weg die aangelegd is op het eiland. Zo kun je 427 km lopen en dan heb je heel het eiland gezien. Super toch? En ook echt heel mooi aangelegd. En parkjes waar je gewoon kunt sporten met apparaten. Wat geweldig. Rutte krijgt een brief van ons! Over wel meer dingen dan dit, maar dit hebben we onthouden.
Na een geweldige wandeling met een waterval en veel vallend water ( het regende ) , kwamen we aan bij Eins. (Hotel) de leuke meneer was er nog steeds. Hij ging ons inchecken en gaf ons gewoon zomaar een Upgrade!! !!! Seaview en een tweepersoonsbed! ( ze doen hier veel aan twijfelaars) fantastisch! Eindelijk douchen na die lange trip en eten!

We hebben nu een bijzondere Koreaanse schotel gehad. Hierin lagen allemaal verschillende dingen. Het een beter te onderscheiden - of in ieder geval in productgroepen te verdelen- dan het ander. Dit lag in een laag vocht. In de tafel zat een gaspit. Daar werd de pan op gezet en dat werd uiteindelijk eten. Heeeeeeel lekker. Ramen en dumplings en kaas en vleesachtige dingen en iets heeel pittigs en nog veel meer. Geen schattige beestjes denken we.

Morgen doen we rustig aan Wat musea en een park en dingen. Dinsdag gaan we hiken de berg op...spiergeheugen uit!

Het leven is toch een groot feest!